وبلاگم داره هرچی به هرچی میشه

ولی هرچه باداباد.............میخوام از این به بعد هرچی خوشم اومد بزارم این تو

اسم وبلاگم هم عوض کنم بزارم  یک چیزی تو مایه های آش شله قلمکار

تاااااااااااااازه میخوام آشپزی هم بزارم چه اشکالی داره مگه....آموزنده هم هست و یک کار آموزشی هم کردیم

پس پیش به سوی آشپزی

اینم چند تا گریه کودکانه بانمک.......

برای دیدن بقیه عکسها به ادامه مطلب بروید

نمیدونم بین این شعرا چرا یک دفعه به سرم زد عکس نی نی کوچولوهارو بزارم ولی خوب دیدم وبلاگم داره رنگ غم میگیره............نمیخوام اینجوری باشه .........پس پیش به سوی تنوع.

حتما به ادامه مطلب مراجعه کنین .........................

کوک کن ساعتِ خویش ! 
             اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر 
                     دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
کوک کن ساعتِ خویش !
                  که مـؤذّن ، شبِ پیـش
                           دسته گل داده به آب 
                                     و در آغوش سحر رفته به خواب ...
کوک کن ساعتِ خویش !
                 شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
                                  که سحر برخیزد
                               شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
                                                   دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش ! 
                که سحر گاه کسی
                       بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّامی نیست
                               که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
          رفتگر مُرده و این کوچه دگر
                   خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
کوک کن ساعتِ خویش !
             ماکیان ها همه مستِ خوابند
                        شهر هم . . .
                             خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
کوک کن ساعتِ خویش !
             که در این شهر ، دگر مستی نیست
                      که تو وقتِ سحر ، آنگاه که از میکده برمی گردد
                                 از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش ! 
                 اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،
                                          و در این شهر سحرخیزی نیست
                                                           و سـحر نـزدیک است .....

بیا گناه ندارد به هم نگاه کنیم
و تازه داشته باشد بیا گناه کنیم

نگاه و بوسه و لبخند اگر گناه بوَد
بیا که نامه اعمال خود سیاه کنیم

بیا به نیم نگاهی و خنده ای و لبی
تمام آخرت خویش را تباه کنیم

به شور و شادی و شوق و شراره تن بدهیم
و بار کوه غم از شور عشق کاه کنیم

و زنده زنده در آغوش هم کباب شویم
و خنده، ...به فرهنگ مرده خواه کنیم

گناه ، نقطه آغاز عاشقی است، بیا
که شاید از سر این نقطه عزم راه کنیم

بیا بساط قرار و گل و محبت را
دوباره دست به هم داده، روبراه کنیم

اگربه خاطر هم عاشقانه بر خیزیم
نمی رسیم به جایی که اشتباه کنیم

برای سرخوشی لحظه هات هم که شده
بیا گناه ندارد به هم نگاه کنیم

 

 قاصدک هان چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی اما اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی

انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری، نه ز دیّار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند قاصدک
در دل من همه کورند و کرند

دست بر دار از این در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو، دروغ
که فریبی تو، فریب ! قاصدک
هان ... ولی ... آخر ... ای وای
راستی آیا رفتی با باد ؟
با توام آی کجا رفتی ؟ آی !

راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
مانده خاکستر گرمی جایی؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم
خردک شرری هست هنوز؟

قاصدک
ابر های همه عالم شب و روز
در دلم می گریند  (م.امید)   

  

:

خسته ام از آرزو های,آرزو های شعاری

شوق پرواز مجازی بالهای استعاری

تحظه های کاغذی را روز و شب تکرار کردن

خاطرات بایگانی , زندگی های اداری

آفتاب زرد وغمگین , پله های رو به پایین

سقفهای سرد و سنگین ,آسمان های اجاری

با نگاهی سر شکسته , چشمهایی پینه بسته

خسته از در های بسته , خسته از چشم انتظاری

صندلی های خمیده, میزهای صف کشیده

خنده های لب پریده , گریه های اختیاری

عصر جدول های خالی , پارک های این حوالی

پرسه های بیخیالی , نیمکت های خماری

رو نوشت  روز ها را , روی هم سنجاق کردم:

شنبه های بی پناهی, جمعه های بی قراری

عاقبت پرونده ام را ,  با غبار آرزو ها

خاک خواهد بست روزی, باد خواهد برد باری

روی میز خوالی من صفحه ئ باز حوادث

در ستون تسلیت ها , نامی از ما یادگاری......